62 - Ó, ljósanna Guð
Ó, ljósanna Guð, þú ert lýsandi sól
og lífsafl er tilveru sérhverja ól,
í fylling þess alls, sem á framleiðsstig
hver frumgeisli lífsins er tengdur við þig.
Með víðsýni hugans ei hægt er að sjá
þá hæð eða dýpt, sem þinn vísdómur á.
Þó ert þú í sérhverri örsmæddar deild
sem eining og fullkomin vitundar heild.
Er skoða ég himinsins skýlausa haf
og skínandi kvöldroðans purpuravaf
svo guðdómlegt málverk á heimdjúpin þönd
þú gjörðir með alvísri meistara hönd.
Sólnanna sporbraut um allt er sem eitt
af anda þíns vísdóms og krafti framleitt.
Í jafnvægi alheildar öllu sem var,
með ómælis rúmtaki heldurðu þar.
Þá himinninn rofnar við skruggunnar skell
og skelfur hver tindur en duna við fell,
það er samt þú taldir í eldingum þá,
sem ógnandi Guð þínu hásæti frá.
Eru stormbylur þýtur um storð og um sæ,
Þinn styrk og þinni mikilleik skynjaði ég fæ.
Í afltökum vindarins eitthvað það býr,
sem önd minni til þín með lotningu snýr.
Í hvíslandi vorblænum heyri' eg þinn róm,
er hálfvakin reisirðu' úr duftinu blóm
Með ásthlýjum tónum og unaðarþrá
fer ylur þinn Drottinn um blómlöndin þá.
Ég krýp þér, ó Guð! sem að gjörði allt vel.
Ó, Guð! Þinni miskunn ég önd mína fel.
Við aldanna framrás, í eilífðar hyl
sem endir og byrjun þú verða munt til. Höfundur lags: Höf. ókunnurHöfundur texta: Sveinbjörn Björnsson