197 - Í fornöld á jörðu
Í fornöld á jörðu var frækorni sáð,
það fæstum var kunnugt, en sumsstaðar smáð,
það frækorn var Guðs ríki' í fyrstunni smátt,
en frjóvgaðist óðum og þroskaðist brátt.
Þá dundu' yfir stormar og hretviðrin hörð,
og haglél og eldingar geisuðu' um jörð.
Það nístist af frosti, það funaði af glóð,
en frjóvgaður vísir þó óskemmdur stóð.
Og frækornið smáa varð feiknar stórt tré,
þar fá mátti lífsins í stormunum hlé,
það breiddi sin lim yfir lönd yfir höf,
á lifenda bústað, á dáinna gröf.
Í skjóli þess þjóðirnar þreyta sitt skeið
og þreyttur fær hressing á erfiðri leið,
í skjóli þess hrakinn og vesæll fær vörn,
þar velja sér athvarf hin saklausu börn.
Það vantar ei ennþá hin ísköldu él
og orma, sem vilja þess rót naga' í hel,
en hvernig sem fella það farið er að,
þeir fá því ei grandað né eyðilegt það.
Það blómgast og vex og æ blómlegra rís,
í breiskjandi hita, í nístandi ís,
af lausnarans blóði það frjóvgaðist fyrst
þann frjóvgunarkraft eigi getur það misst.
Frá heimsskauti einu til annars það nær,
þótt önnur tré falli, þá sífellt það grær,
Þess greinar ná víðar og víðar um heim,
uns veröldin öll fær sitt skjól undir þeim.
Og sú kemur tíðin, að heiðingjahjörð
þar hælis sér leitar af gjörvallri jörð,
sú tíðin að illgresið upp verður rætt
og afhöggna limið við stofninn sinn grætt.
Hve gleðileg verður sú guðsríkisöld.
Um gjörvallan heim ná til þess laufskálatjöld.
Úr hvelfingu myndast þar musteri frítt,
þar mannkynið allt Guði lof syngur blítt. Höfundur lags: Höf. ókunnurHöfundur texta: Valdimar Briem