137 - Ó, höfuð dreyra drifið
Ó, höfuð dreyra drifið,
er drjúpir smáð og pínt
af höndum þræla þrifið
og þyrnum sárum krýnt,
ó, heilagt höfuð fríða,
er himnesk lotning ber,
en háðung hlaust að líða,
mitt hjarta lýtur þér.
Þú auglit allra skærast,
í upphæð vegsamað,
þú yndið engla kærast,
hví ertu hrækt og spjað?
Hví ertu þannig þjakað,
að þekkjast mátt ei nú?
Hví svo af böðlum blakað,
að blikna hlýtur þú
Af blygð og harmi hrelldur
ég, Herra, játa má:
Mín syndasekt því veldur,
hún sárt þig lagðist á.
Sjá, hér ég er, sem hefi
þig hrakið, pínt og smáð.
Þín miskunn mér þó gefi,
að megi’ eg öðlast náð.
Æ, virztu við mig kannast,
svo vondur sem ég er,
og sauð þinn auman annast,
sem einatt villur fer.
Mér virztu særðum svala,
í sálar þungri neyð,
æ, virztu við mig tala
og vísa’ á rétta leið.
Ég vil þar vera hjá þér,
er veit ég píndan þig,
og eigi fara frá þér.
Æ fyrirlít ei mig.
Er dauðans svefn fær sigið
á signað auga þitt,
ég vil þitt höfuð hnigið
við hjartað leggja mitt.
Af hjarta þér ég þakka,
að þyngstan kvaladeyð
þú ljúft þér lézt að smakka,
svo leystir mig úr neyð.
Lát, Kristur, kærleiksríkur,
ei kulna trú hjá mér,
en loks, er ævi lýkur,
mig lát þú deyja’ í þér Höfundur lags: H. L. HasslerHöfundur texta: Helgi Hálfdánarson